Το τηλεφωνικό ραντεβού έγινε και ψάχνω να παρκάρω, για να συναντήσω την καΚλεονίκη Γκουβίτσα, την οποία βρίσκω στο ωραίο και φωτεινό της γραφείο, να με περιμένει για να συζητήσουμε.
Καλημέρα μου λέει και η ζεστασιά της φωνής της, κάνει όλη την αγωνία για το πως θα εξελιχθεί η συνέντευξη να εξαφανιστεί.
Ας ξεκινήσουμε λέγοντάς μας λίγα λόγια για σένα, για όσους δε σε γνωρίζουν της λέω και οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα.
Μεγάλωσα στην Αμαλιάδα μου λέει, εδώ πήγα σχολείο. Εδώ έκανα τα πρώτα μου βήμα ως Δικηγόρος μετά από σπουδές στη Lille της Γαλλίας και μετά από ένα μεταπτυχιακό στη Γαλλία πάλι, αλλά στην Angers αυτή τη φορά. Ήμουν τυχερή γιατί είχα ένα πατέρα που ο κόσμος τον λάτρευε, γιατί η αγάπη του για τη δουλειά, ήταν πάνω απ’ όλους και όλα. Μου έδωσε γερές βάσεις και με έμαθε να μη συμβιβάζομαι. Φυσικά, σε αυτό συνέβαλε και η υπόλοιπη οικογένειά μου, η οποία, παρόλο που ήμουν μοναχοπαίδι, με έμαθε από νωρίς, να σέβομαι τον κόπο του κάθε ανθρώπου. Με θυμάμαι τα καλοκαίρια, που γυρνούσα από Γαλλία, να δουλεύω είτε στον πατέρα μου, είτε στον παππού μου, ο οποίος είχε τα μοτοποδήλατα Παπαδάτος και να τον βοηθώ στην αρχειοθέτηση εξαρτημάτων και σε ένα σύστημα ανεύρεσης πραγμάτων, πιο μοντέρνο, απ’ ότι χρησιμοποιούσε έως τότε. Με θυμάμαι να τρέχω με τον πατέρα μου στις δικαστικές αίθουσες και με δέος να παρακολουθώ τις πρώτες μου δίκες, με έναν εξαιρετικό δάσκαλο, που είχε πάρα πολλά να δώσει, σε όποιον ενδιαφερόταν. Με θυμάμαι να μου αρέσει αυτό που επέλεξα να σπουδάσω, παρόλο που ομολογώ ότι αρχικά, είχα τους ενδοιασμούς μου, αφού, ως έχουσα κερδίσει χρονιά στο σχολείο, τελείωσα μόλις στα 17 και κάτι, το Λύκειο και τότε, το μυαλό ακόμη έτρεχε …
Εντύπωση μου κάνει, πως αφού σπούδασες στο εξωτερικό, αποφάσισες να γυρίσεις. Δεν είχες προτάσεις για εργασία εκεί; Πως και επέλεξες να γυρίσεις στην επαρχεία;
Η αλήθεια είναι, ότι στο εξωτερικό, γνώρισα τον άντρα μου (ο οποίος είναι από τον τόσο κοντινό μας Πύργο Ηλείας, αλλά η μοίρα μας ήθελε να γνωριστούμε τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο μας) και θα μπορούσαμε και οι δύο να μείνουμε έξω, αφού μας είχαν γίνει προτάσεις για εργασία εκεί. Όμως, επέλεξα συνειδητά να γυρίσω, γιατί αγαπώ τον τόπο μου. Ας μην ξεχνάμε, ότι τότε που τελείωσα (αρχές της δεκαετίας του 2000), όλα στην Ελλάδα ήταν ανθηρά και η εργασία άφθονη για όποιον ήθελε να δουλέψει. Ακόμη, είχα το ατού ότι είχα τον πατέρα μου στην ίδια εργασία και αυτό είναι ένα αβαντάζ που μόνο όταν το έχεις, μπορείς να καταλάβεις πόσο τεράστια είναι η βοήθεια. Το επάγγελμα του Δικηγόρου, είναι μοναχικό, αφού είναι δύσκολο, τη σημερινή εποχή, να βρεις κάποιον που άδολα θα σε συμβουλεύσει και θα σε συνδράμει. Και εγώ ήμουν από τους τυχερούς. Εξάλλου το γεγονός ότι είχα τον πατέρα μου, ήταν ένα επιπλέον αβαντάζ, αφού μου επέτρεψε να αποκτήσω την οικογένεια που επιθυμούσα.
Και φτάνουμε κάπως έτσι, στην επόμενη ερώτησή μου. Ποια η οικογενειακή σου κατάσταση;
Το γεγονός ότι είχα βοήθεια στη δουλειά, μου επέτρεψε, να αποκτήσω τρία παιδιά, αφού δεν ήθελα να είναι μόνα τους, όπως μεγάλωσα εγώ. Όταν οι γονείς μου, έφεραν στο σπίτι, τον μετέπειτα αδελφό μου, ήμουν πλέον μεγάλη και είχα περάσει πολλά βράδια να αναρωτιέμαι, γιατί εγώ, να μην έχω έναν αδελφάκι να παίζω μαζί του.Φυσικά, τώρα πλέον, τα παιδιά μου, έχουν μεγαλώσει και ήδη ο μεγάλος μου γιός, είναι φοιτητής Νομικής, στο δεύτερο εξάμηνο, ενώ η κόρη μου είναι μαθήτρια της δευτέρας Λυκείου και ο μικρότερος γιός μου, της δευτέρας Γυμνασίου.
Πως είναι η εργασία στην επαρχία; Αμείβεται σωστά ένας Δικηγόρος επαρχίας;
Η δουλειά της επαρχίας είναι απαιτητική και δύσκολη. Στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, ο Δικηγόρος έχει την πολυτέλεια, να επιλέξει έναν μόνο τομέα δικαίου για να δραστηριοποιηθεί. Στην επαρχία, δεν υπάρχει η πολυτέλεια αυτή, με αποτέλεσμα, εμείς οι Δικηγόροι της επαρχίας, να καλούμαστε να γνωρίζουμε, πολύ καλά, όλους τους τομείς δικαίου. Έτσι, μπορεί κάλλιστα, το ίδιο απόγευμα, να κάνεις ένα πρώτο ραντεβού που να αφορά απαλλοτρίωση, το επόμενο να αφορά μια κληρονομία και το άλλο, να αφορά μια ποινική υπόθεση. Αυτό φυσικά, είναι και καλό, αφού ποτέ δεν κουράζεσαι και δεν πλήττεις, γιατί πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο για να αναζητήσεις. Οι αμοιβές, τα τελευταία χρόνια, δεν είναι αυτές που ήταν κάποτε, γιατί οι Δικηγόροι αυξήθηκαν και γιατί ο κόσμος ψάχνει τις τιμές, όπως σε ένα ράφι σούπερ μάρκετ (ας μου επιτραπεί ο όρος). Δυστυχώς, αδυνατεί ο κόσμος να καταλάβει ότι το φτηνό, δεν είναι αναγκαία και καλό. Ούτε φυσικά, το διαδίκτυο μπορεί να σου δώσει μια νομική απάντηση, όπως τέτοια δε μπορεί να σου δώσει πχ και σε ένα ιατρικό σου θέμα.
Και γιατί να μην ψάξω στο διαδίκτυο; Αφού μπορώ να βρω τόσες χιλιάδες απαντήσεις.
Η νομική είναι ένας τομέας, συνεχώς αναπτυσσόμενος και τροποποιούμενος. Εδώ, ακόμη και εμείς, ώρες ώρες, αναζητούμε, τις νέες τροποποιήσεις. Θα έχετε σίγουρα διαβάσει για τις συνεχόμενες αλλαγές στον ποινικό κώδικα, τα τελευταία χρόνια, για τις οποίες είχαμε αποχές για μήνες, πανελλαδικά. Το διαδίκτυο είναι ένα καλό εργαλείο, για να αναζητήσουμε πράγματα, αλλά δε μπορεί να μας δώσει λύσεις, σε νομικά προβλήματα. Ας εμπιστευτούμε τον κάθε επαγγελματία, στο επάγγελμά του, γι’ αυτό εξάλλου υπάρχει, για να μας βοηθήσει.
Τι καλείται να αντιμετωπίσει ένας Δικηγόρος επαρχίας και ποιες οι χαρές γι’αυτόν;
Το καλό με την επαρχία είναι ότι όλοι μας, λίγο έως πολύ γνωριζόμαστε και οι σχέσεις αυτές, μας κάνουν όλους πιο ανθρώπινους, πιο οικείους και μας φέρνουν πιο κοντά στους πελάτες μας. Το κακό είναι, ότι η πολύ οικειότητα, μπορεί να οδηγήσει σε εκμετάλλευση, αυτής της σχέσεως. Όμως, η χαρά, όταν βλέπεις τον πελάτη σου, να κερδίζει και να δικαιώνεται, όταν έως πρότινος, υπήρχε μόνο απογοήτευση στα μάτια του, δε νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με κάτι. Η χαρά και μόνο αυτή, της επιτυχίας, των κόπων και των ωρών εργασίας, της στέρησης της οικογένειάς σου, αντισταθμίζεται, από το γεγονός ότι έβγαλες κάποιον από τη φυλακή, ή ότι βοήθησες κάποιον να μη χάσει το σπίτι του, ή ότι πέτυχες την καλύτερη δυνατή τιμή, για την κτηνοτροφική του μονάδα που απαλλοτριώνεται, αντισταθμίζει τις ώρες κούρασης και αγωνίας.
Ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στο επάγγελμά σας;
Είναι αλήθεια, ότι με τον covid, υιοθετήθηκαν αρκετές διευκολύνσεις για εμάς, τους Δικηγόρους επαρχίας, αφού έως τότε, έπρεπε να πάμε στην Αθήνα, για να αναζητήσουμε ακόμη και ένα απλό πιστοποιητικό. Τώρα πλέον, χάρη στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες που δημιουργήθηκαν, πολλά που έως πρότινος μπορούσαν να γίνουν μόνο δια ζώσης, με αρκετές εργατοώρες χαμένες, τώρα μπορούν να γίνουν ηλεκτρονικά. Όμως, η επαρχία, χρόνο με το χρόνο, ξεχνιέται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες φαίνονται να ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο για την πρωτεύουσα. Λες και μόνο εκεί ο κόσμος δουλεύει, λες και μόνο εκεί, υπάρχουν ανάγκες για υποδομές, για υπαλλήλους, για προσωπικό, για κτιριοδομικές εγκαταστάσεις, με αποτέλεσμα, η επαρχία να μαραζώνει, οι Δικαστές να μην έχουν κίνητρα να έρθουν, όπως αντιστοίχως και οι Ιατροί, δεν έχουν κίνητρα να έρθουν στο Νοσοκομείο του Πύργου, το οποίο είναι υποστελεχωμένο.
Δηλαδή, θες να πεις, ότι η επαρχία είναι εκτός πολιτικού χάρτη;
Νομίζω ότι όλοι μας βλέπουμε ότι η επαρχία καθημερινά απαξιώνεται. Οι υπηρεσίες, η μια μετά την άλλη, θα κλείσουν εκ των έσω, αφού οι υπάλληλοί της, μειώνονται και δεν αντικαθίστανται. Το Νοσοκομείο Αμαλιάδος, το κρατούν με νύχια και με δόντια, ορισμένοι Ιατροί. Το Νοσοκομείο του Πύργου, όσες προκηρύξεις και αν γίνουν, αποβαίνουν άκαρπες. Η εφορία Αμαλιάδας, υπολειτουργεί. Η ΔΕΗ/ΔΕΔΔΗΕ Αμαλιάδος, συνεχίζει να λειτουργεί με παρατάσεις. Το Πρωτοδικείο Αμαλιάδας, προσπαθούμε να το κρατήσουμε και για το λόγο αυτό μάλιστα, είμαστε για μήνες σε αποχές, οι Δικηγόροι του Πρωτοδικείου. Αλλά οι αποχές από μόνες τους, δε φτάνουν. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει, ότι όταν κλείνει μια υπηρεσία, αυτό θα έχει ως επακόλουθο, να κλείσουν πολλές ακόμη. Κανονικά, θα έπρεπε να έχει κλείσει η πόλη ολόκληρη αλλά δεν υπάρχει πολιτική θέληση, ή ίσως πρέπει να πω, υπάρχει πολιτική απραξία.
Τι εννοείς όταν λες ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση;
Αποδεικνύεται πλέον, ότι, όταν μια κυβέρνηση είναι τόσο ισχυρή και όταν δεν υπάρχει δυνατή αντιπολίτευση, τότε αυτή, κάνει ότι θέλει, χωρίς να φοβάται για τα αποτελέσματα. Ειδικά τώρα, που οι εκλογές είναι ακόμη μακριά. Ειδικά τώρα, που η κυβέρνηση έχει τέτοια δυναμική και δεν υπάρχουν ισχυρές φωνές να αντικρούσουν και να αντιτάξουν τους ισχυρισμούς τους. Στο εξωτερικό που έζησα, κάθε πολιτικός, δικαιούται να κατέβει 2 ή 3 φορές το πολύ και μετά δεν επιτρέπεται να πολιτευτεί εκ νέου, αφού πλέον έχει προσφέρει ότι μπορούσε. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα, να προσφέρει το καλύτερο δυνατό, να μη δημιουργούνται φιλίες, γνωριμίες και υποχρεώσεις και μετά, ο επόμενος, να αρχίζει από την αρχή, με την ίδια ζέση, που είχε αρχίσει ο προηγούμενος. Το σύστημα της Ελλάδας όμως, επιτρέπει πράγματα που σε άλλες χώρες είναι αδιανόητα και γι’ αυτό, παρόλο που είμαστε μια χώρα που όλοι μας ζηλεύουν, εμείς οι ίδιοι, αδυνατούμε πλέον να ζήσουμε εδώ. Καλώς ή κακώς, Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Δε γίνεται όλα να συγκεντρωθούν εκεί και όλες οι υπόλοιπες υποδομές να κλείσουν. Όμως, όταν οι εκλεγμένοι μας, δε μιλούν για εμάς, αφού ο καθένας από εμάς, δε φτάνει από μόνος του, τότε, είναι λογικό και αναμενόμενο, να οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια, εκεί που μας πάνε. Δε γίνεται λ.χ. για δήθεν την επιτάχυνση της δικαιοσύνης και την εξοικονόμηση πόρων, να κλείσουν ένα Πρωτοδικείο, που έχει την ίδια δουλειά (στατιστικά μιλώντας) με το Πρωτοδικείου του Πύργου, γιατί τότε, δεν θα απονέμεται δικαιοσύνη. Όμως, μίλησε κανείς γι’ αυτό, εκτός από μια χούφτα Δικηγόρους, που ακόμη και τα μέσα, δεν αναφέρουν ότι τόσους μήνες, αγωνιζόμαστε, για τον κόσμο που δε θα μπορεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη; Όχι. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, δεν θέλουν ο κόσμος να ξέρει. Η ίσως, θέλουν τον κόσμο, να ασχολείται με άλλα θέματα και όχι με τα καίρια.
Μας είπες ότι το κλείσιμο του Πρωτοδικείου γίνεται για την εξοικονόμηση πόρων και για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης. Πόσο πιστεύεις ότι θα συμβάλει σε αυτή την πορεία, η εν λόγω κίνηση;
Στην Αθήνα, οι συνάδελφοί μας, καταθέτουν ένα δικόγραφο και παίρνουν ημερομηνία δικασίμου για το έτος 2027 και το 2030. Εκεί θα φτάσει και η επαρχία. Αυτή θα είναι η κάθετη λειτουργία των δικαστηρίων. Όλοι θα παίρνουν δικασίμους μετά από χρόνια, αφού, αντί 2 μεγάλα πρωτοδικεία (Πύργου και Αμαλιάδος) να μοιράζονται τη δουλειά, όλη θα συσσωρευτεί σε ένα. Θέλουν, κλείνοντας την Αμαλιάδα, οι υπάλληλοι που έχουν απομείνει εδώ, να καλύψουν οργανικές θέσεις υπαλλήλων του Πύργου για να μην προσλάβουν νέους. Και πως θα καλυφθούν οι χιλιομετρικές αποστάσεις; Με αυξήσεις φυσικά στους μισθούς τους. Το αυτό και με τους Δικαστές, αφού το σχέδιο τους θέλει να έχουν την έδρα τους στον Πύργο και να μετακινούνται δήθεν για να δικάσουν και στην Αμαλιάδα. Και πως θα καλύψουν τις αποστάσεις αυτές; Με νέες αυξήσεις στις μισθοδοσίες τους. Για να μην αναφέρουμε, τις εργατοώρες που θα χάνονται με τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Δηλαδή, το σχέδιο νόμου, θέλει, το κεντρικό Πρωτοδικείο στον Πύργο και το περιφερειακό στην Αμαλιάδα, με δικαστές που δεν θα είναι εδώ, αλλά θα πηγαινοέρχονται. Το αυτό και με τους δικαστικούς υπαλλήλους. Όμως, το σχέδιο αυτό, το έχουμε ξαναδεί, με το Διοικητικό Πρωτοδικείο, που επιχειρήθηκε να γίνει το αυτό, δηλαδή με μεταβατική έδρα στην Αμαλιάδα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σταμάτησε αφού ήταν ασύμφορο. Φοβάμαι, πως αυτοί που σχεδιάζουν όλες τις τροποποιήσεις δεν έχουν εργαστεί ενεργά, ή έχουν εργαστεί μόνο σε γραφεία, με αποτέλεσμα να αγνοούν τις πραγματικές ανάγκες κάθε επαγγέλματος και έτσι, ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις, οδηγούν σε λανθασμένα αποτελέσματα. Επίσης πολύ φοβάμαι ότι όλο αυτό θα οδηγήσει στο μέλλον και στο κλείσιμο του Διοικητικού Πρωτοδικείου στον Πύργο και γι’ αυτό δεν πρέπει να εφησυχάζουμε αφού δεν είναι θέμα τοπικό του Πύργου, αλλά όλου του Νομού που θα μείνει χωρίς Διοικητικό Δικαστήριο.
Δράττομαι από το τελευταίο για να τονίσω κάτι που πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας: Δεν υπάρχουν συμφέροντα Πύργου, Αμαλιάδας, Ζαχάρως, Λεχαινών κ.ο.κ., πρέπει όλοι ενωμένοι να δουλέψουμε για το καλό του Νομού, μόνο έτσι θα αναπτυχθούν όλες οι πόλεις και θα ξαναέρθει ανάπτυξη. Όσο είμαστε διαιρεμένοι δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πρέπει να διεκδικήσουμε την προκοπή αυτού του ευλογημένου Τόπου!
